İndi tarix səhifələrində bir qədər geriyə, 1990-cı illərə qayıdaq. Ermənilərin həmvətənlərimizi evlərindən didərgin salaraq, Qarabağı yerlə-yeksan etdikləri vaxtlara. O günlərdə yurdun övladları doğma yurdlarını qorumaq üçün canları qurban verməkdən belə çəkinmədilər. Onların məzarı təkcə ailə üzvlərinin yox, bütün bir xalqın ziyarət yerinə çevrildi. Ancaq şəhadət şərbətini içən neçə neçə oğullardan isə nə ailəsi nə də bizlər xəbərdar ola bildik 30 il ərzində. 1-ci Qarabağ müharibəsindən sonra 4000 – ə yaxın insanın taleyindən xəbər olmadığı üçün onlar itkin olaraq adlandırılırdı.